Leworęczne dziecko w szkole

Na szczęście minęły czasy kiedy leworęczność uważana była za przejaw patologii. Było tak do lat siedemdziesiątych XX w. Zmuszano wówczas dzieci do posługiwania się prawą ręką (przywiązywanie lewej ręki do krzesła, związywanie itp.), co skutkować mogło wieloma zaburzeniami m.in. w sferze emocji, trudnościami w czytaniu i pisaniu, zaburzeniami koncentracji.

To, którą ręką się posługujemy to nic innego jak przejaw dominacji półkuli mózgowej (gdy dominuje prawa półkula jesteśmy leworęczni, a gdy lewa to praworęczni). Z dominacją jednej z półkuli mózgowej wiążę się termin lateralizacja. Jest to funkcjonalna przewaga stronna, czyli preferencja oka, ucha, reki i nogi po tej samej stronie ciała. Jeśli dominuje u nas prawa ręka, oko, noga i ucho oznacza to, że jesteśmy zlateralizowani prawostronnie, jeżeli lewa ręka, oko, noga i ucho to lewostronnie. Wystąpić może także lateralizacja skrzyżowana (dominuje wówczas np. lewe oko i prawa ręka – nie jest zaburzeniem rozwojowym) oraz lateralizacja nieustalona (dominuje wtedy np. lewe oko i obie ręce). Dziecko oburęczne ma trudności w obszarze małej i dużej motoryki:

- brak koordynacji wzrokowo – ruchowej,

 - brak koordynacji jednej reki z drugą,

- mała sprawność motoryczna.

Ponadto u tych dzieci prawdopodobieństwo wystąpienia trudności w matematyce jest bardzo wysokie.

O opóźnieniu lateralizacji mówimy wówczas, gdy nie ustaliła się w pierwszym roku nauki szkolnej.

Jak postępować z dzieckiem leworęcznym

Leworęczność jest naturalnym przejawem dominacji półkuli mózgowej, więc nie ma powodu do niepokoju ani uzasadnienia dla przyuczania do posługiwania się prawą ręką (z wykluczeniem patologicznej leworęczności, jako przejawem uszkodzenia lewej półkuli mózgowej). Najistotniejsze jest stworzenie odpowiedniej atmosfery oraz postawa rodziców i najbliższego środowiska do leworęczności dziecka, aby nie czuło się inne lub gorsze. Diagnoza leworęcznego dziecka powinna odbyć się między 5 a 6 rokiem życia zanim rozpocznie edukację w pierwszej klasie szkoły podstawowej, a także odpowiednia interwencja i wspomaganie, gdyż dziecko leworęczne uczące się pisać może napotkać wiele trudności. Nasze pismo przystosowane jest dla osób praworęcznych (pisanie od lewej do prawej strony). Dla dziecka leworęcznej bardziej naturalne byłoby pisanie od prawej do lewej strony, gdyż w ten sposób jest w stanie cały czas kontrolować to co napisało. Podczas gdy pisząc od lewej strony zasłania sobie napisany tekst, który jest wówczas mało czytelny. Ponadto dziecko leworęczne pisząc popycha ołówek na papierze, co powoduje powstawanie dziur w kartce. Z tego względu ważne jest prawidłowe ułożenie ręki podczas pisania.  Wszystkie te trudności powodują wolniejsze tempo pisania w porównaniu z rówieśnikami. Dziecko zauważa, że wyróżnia się na tle klasy, co w dłuższej perspektywie powodować może poczucie mniejszej wartości i niechęć do nauki. Dlatego tak ważna jest interwencja i wspomaganie dziecka.

W szkole dziecko leworęczne powinno mieć sąsiada po swojej prawej stronie, aby oboje nie przeszkadzali sobie podczas pisania. Natomiast zeszyt położony powinien być ukośnie i nachylony w prawą stronę. Kąt nachylenia kontroluje dziecko, tak jak jest mu wygodnie, nawet jeśli zeszyt ułożony byłby prawie pionowo do krawędzi ławki. W początkowej fazie nauki pisania powinno używać ołówka. Ponieważ eliminuje to różne utrudnienia. Obie stopy dziecka powinny być oparte o podłogę, z przedramiona o stół. Plecy zaś proste, a tułów lekko oddalony od ławki. Taka pozycja podczas pisania zapewnia swobodę ruchów rąk i jest optymalna dla dziecka.

Kolejnym istotnym aspektem jest kwestia przyuczania dziecka na prawą rękę. Wyjątkowa sytuacja, kiedy można przestawić dziecko na drugą rękę, jest wtedy gdy dziecko jest oburęczne i prawooczne. O tym zadecydować może jedynie specjalista w poradni psychologiczno-pedagogicznej. Podczas wizyty dziecko przechodzi kompleksowe badania u psychologa i pedagoga, którzy stwierdzą jak należy zainterweniować i wesprzeć dziecko. 

Zdecydowanie nie wolno przyuczać na prawą rękę dzieci, które:

-  są lewostronnie zlateralizowane,

- mają silną przewagę lewej ręki,

- są upośledzone umysłowo,

- są mało sprawne motorycznie,

- oburęcznych i lewoocznych (oko i ręka musza współgrać po tej samej stornie ciała),

- nie akceptują prób przyuczenia (tak naprawdę dziecko wie co jest dla niego najlepsze).

Jest wiele zabaw i ćwiczeń dla dzieci, które usprawniają motorykę małą i dużą, a także orientację przestrzenną i lokalizację, gdyż dzieci leworęczne także mają z tym trudności. Drodzy rodzice, w razie jakichkolwiek obaw zawsze lepiej wybrać się do poradni. Dziecko otoczone zostanie tam fachową opieką i pomocą. Jeśli ten temat państwa interesuje i chcieliby państwo go pogłębić polecam książkę prof. Marty Bogdanowicz „Leworęczność dzieci”. 

W jaki sposób rodzic może przygotować swoje dziecko do szkoły?

Rola rodziców w przygotowaniu dzieci do szkoły jest niepodważalna. To oni najlepiej znają swoje pociechy i wiedza jakie indywidualne potrzeby, możliwości i cechy posiada. Jako pierwsi mogą też zauważyć pewne nieprawidłowości w ich rozwoju. Działania rodziców wymagają od nich dużej uwagi i troskliwości w usuwaniu bądź korygowaniu pewnych zachowań, które mogą utrudnić przystosowanie do nowych, szkolnych warunków. Często wymagana jest także fachowa interwencja i pomoc. Z rozmów z rodzicami wiem, że są oni pełni obaw przed podjęciem decyzji o posłaniu dziecka na wizytę w poradni psychologiczno-pedagogicznej. Obawy te są jak najbardziej zrozumiałe. Zawsze powtarzam rodzicom, że im wcześniej podejmą decyzję tym lepiej dla dzieci. Tu chodzi przede wszystkim o ich dobro. Podjęta interwencja i terapia w wieku przedszkolnym, a przynajmniej rok przed pójściem do szkoły zwiększa szanse, iż dziecko wstępujące do szkoły największe trudności będzie miało już za sobą.  Lecz gdy decyzja będzie odkładana dziecko będące już uczniem pierwszej klasy, czyli tuż na samym początku edukacyjnej drogi dozna poczucia ogromnych trudności, bądź nawet porażki, co na tym etapie może przyczynić się do zniechęcenia i pogłębienia trudności.

Oto kilka praktycznych wskazówek dla rodziców, aby wesprzeć ich w opiece i edukacji swoich dzieci.

1. Dbałość o zdrowie, rozwój i sprawność fizyczną – dziecko mniej sprawne i niezgrabne ruchowo będzie negatywnie wyróżniało się na tle grupy rówieśników, a także może być odrzucone przez tę grupę. Aby nie dopuścić do takiej sytuacji należy dziecku zapewnić dużo ruchu na świeżym powietrzu (np. jazda na rowerze, gry zespołowe, skakanie na skakance). Ważne są także ćwiczenia usprawniające dłonie (pisałam o tym w artykule „Jak ćwiczyć małe rączki”), czy zabawy rytmiczne przy muzyce. Oczywiście pamiętać trzeba o kontrolach lekarskich i wszelkich zaleceniach specjalistycznych.  Istotne jest zapewnienie odpowiednich warunków do odrabiania lekcji oraz uregulowanie trybu życia (posiłki, sen, spacery).
2. Dbałość o rozwój społeczny – dziecko wstępujące do szkoły staje się członkiem małej grupy, która rządzi się określonymi prawami i wymaga respektowania zasad, których złamanie niesie określone konsekwencje. Rozwój społeczny jest jednym z ważniejszych wskaźników dojrzałości szkolnej. Rola rodziców polega na wyrobieniu u dziecka umiejętności bycia i współdziałania w grupie, poprzez zapewnienie kontaktów z rówieśnikami oraz umiejętne kierowanie nimi. Dziecko powinno wiedzieć, że czasem trzeba ustąpić innym, dostosować się czy podporządkować większości. Innymi ważnymi cechami są: obowiązkowość, zaradność,  samodzielność, łatwe rozstanie się z matką, swobodne zachowanie czy ciekawość nowej sytuacji. To wszystko składa się na dojrzałość społeczną dzieci.
3. Zabawa – podstawa poznania świata. Dziecko w wieku przedszkolnym i młodszym wieku szkolnym poznaje świat poprzez działanie, a podstawą tego poznania jest zabawa. Spędzanie z dzieckiem czasu daje wiele okazji zdobywania przez nie nowych wiadomości, wzbogacania słownika, usprawniania spostrzeżeń słuchowych i wzrokowych, doskonalenia orientacji w schemacie ciała i przestrzeni (lewa i prawa strona). Przygotowując obiad można poprosić dziecko aby np. po prawej stronie talerza położyło widelec a po lewej nóż, przyniosło tyle sztućców ile jest osób. Podczas spaceru możemy uczyć dzieci nazw drzew i roślin, pytać jakie drzewo jest po lewej stronie, a jakie po prawej, które jest niższe, wyższe, większe itp. Starajmy się jak najwięcej rozmawiać z dzieckiem, uczmy poprawności gramatycznej i starajmy się odpowiadać na pytania dziecka. W wieku gdy dziecko zadaje ich całe mnóstwo (4 i 5 rok życia) okazanie zniecierpliwienia i niechęci może skutkować tym, że dziecko przestanie je zadawać, a to oznacza zahamowanie jego naturalnej ciekawości świata. Zapewniajmy dziecku także różnorodne zabawy – konstrukcyjne, manipulacyjne, dydaktyczne, twórcze. Ważnym zadaniem rodziców jest rozbudzanie ciekawości dzieci, pobudzanie do samodzielnych obserwacji i powiększania zasobu słów. Może się zdarzyć taka sytuacja, że dziecko posiada znaczną ilość wiadomości, lecz ubogi słownik, a to przyczynia się do nieumiejętności wyrażania się. Wypowiedź jest wtedy uboga i nieudolna. W szkole takie dziecko może być postrzegane jako mające niewielki zakres wiadomości.  
4. Analiza i synteza  - jest to kolejny bardzo istotny aspekt dojrzałości szkolnej. Analiza jest to zdolność do wyodrębniania szczegółów z całości. Natomiast synteza to zdolność do scalania wyodrębnionych elementów. Istotna jest zarówno wzrokowa jak i słuchowa analiza i synteza.

- słuchowa – wyodrębnianie pierwszej, środkowej i ostatniej głoski w wyrazie; dzielenie wyrazów na głoski i sylaby; naśladowanie dźwięków; powtarzanie rytmów wybijanych na bębenku bądź wyklaskiwanych; odgadywanie odgłosów; zgadywanie wyrazów, które zostały podzielone na głoski; poruszane się zgodnie z rytmem itp.

- wzrokowa – odtwarzanie ze wzoru układanek z klocków; szukanie różnic na obrazkach; składanie przedmiotów z różnych elementów; sklejanie modeli, rysowanie itp.

Rysunki dzieci z zaburzona analizą i syntezą wzrokową są uproszczone, modele źle posklejane i mają niewłaściwe proporcje i zwykle niechętnie podejmują się wykonywania wszelkich prac plastycznych. Wszystko to powinno być sygnałem dla rodziców do podjęcia działania.

5. Rozbudzanie zainteresowania i motywacji – jest to równie ważne jak poprzednie aspekty. Motywacja wewnętrzna przyczynia się do tego, iż dziecko potrafi z niewielką pomocą bądź samo pokonywać trudności. Najczęstsze błędy to:

- „straszenie” szkołą,

- mówienie, że nauka to bardzo ciężka praca,

- mówienie, że szkoła to same obowiązki,

- mówienie, że skończyły się dobre czasy i zabawa,

- uczenie czytania bądź liczenia.

  Takie zwroty, choć niezamierzone, budzą niechęć i strach w dzieciach. Szkoła staje się przykrym obowiązkiem i miejscem mało przyjaznym. 7- latek mimo, iż jest uczniem dalej jest dzieckiem i zabawa powinna być podstawą jego wszelkiej działalności. Jako błąd napisałam uczenie czytania bądź liczenia, co wymaga wyjaśnienia. Po pierwsze wymagania powinny być dostosowane do możliwości dziecka, nie ma sensu przyspieszanie rozwoju dzieci. W szkole i tak dzieci uczą się alfabetu od początku. Nauczanie to zadanie szkoły. Po drugie dzieci, które czytają lub liczą zanim pójdą do szkoły zwykle posiadają deficyty w innych aspektach rozwoju. Pamiętajmy, że rozwój dzieci przede wszystkim powinien być harmonijny, czyli wszystkie funkcje rozwijają się w tym samym tempie. Dziecko, które wstępując do szkoły umie już czytać i liczyć po prostu będzie się nudzić i zniechęci się do nauki. Nieharmonijny rozwój jest niekorzystny dla dzieci, dlatego rodzice powinni dbać, aby rozwijały się harmonijnie umysłowo, społecznie i ruchowo. Zapewni to dzieciom szkolny sukces. 

Zabawy matematyczne

    Przyjemnym i skutecznym sposobem uczenia się dzieci matematyki są gry i zabawy matematyczne. Dzieci w młodszym wieku szkolnym (klasy I-III) w taki sposób możemy nauczyć sprawnie dodawać, odejmować, mnożyć i dzielić. Zabawy matematyczne przynoszą wiele radości, satysfakcji, dają poczucie sukcesu oraz uczą przestrzegania zasad. Dzieci je uwielbiają - wykorzystuję te zabawy ze swoimi pierwszakami :) 

         Wszystkie potrzebne materiały z łatwością można wykonać samemu.

1. Zabawa matematyczna z hasłem

Do tej zabawy przygotowujemy kilka małych kartek z różnymi działaniami matematycznymi oraz większe kartki, na których zapisujemy po jednej stronie wyniki tych działań, a na odwrocie litery. Po poprawnym przyporządkowaniu wyników do działań matematycznych dzieci obracają wszystkie kartki i powstaje hasło. Dzieci są bardzo ciekawe jakie hasło kryje się pod kartkami, dlatego starają się jak najszybciej obliczyć wszystkie działania. Oprócz tego, że uczą się sprawnie liczyć, doskonalą także umiejętność czytania. Zamiast liter na odwrocie poszczególnych kartek mogą być napisane sylaby lub wyrazy. 

2. Matematyczne "Memory"

Jest to zabawa przeznaczona przynajmniej dla dwójki dzieci. Potrzebne są kartoniki z cyframi np. od 0 do 20 dla dzieci w  wieku 7 lat. Układamy je cyframi do dołu. Każde dziecko po kolei odkrywa dwa kartoniki. Jeśli ich suma wynosi 20 zostawia je odkryte. Jeśli nie to ponownie układa je cyfrą do dołu. Oprócz tego, że dzieci uczą się dodawać to również ćwiczą pamięć i koncentrację, ponieważ muszą zapamiętać ułożenie cyfr. 

Życzę radosnej i owocnej zabawy! :)  

Ćwiczenia usprawniające małe rączki

Grafomotoryka (lokomocja mała) to sprawność manualna rąk przejawiająca się właściwą precyzją ruchów dłoni i palców oraz odpowiednim tempem wykonywanych czynności.

Wykonywanie przez dzieci, w wieku przedszkolnym, różnorodnych ćwiczeń grafomotorycznych ma szczególne znaczenie, gdyż znacząco ułatwia przyszły proces nauki pisania. Proces ten wymaga prawidłowej koordynacji wzrokowo-ruchowej oraz precyzji ruchów. Funkcje te mogą się rozwijać właśnie dzięki odpowiednim ćwiczeniom grafomotorycznym, które oddziałując na wszystkie zmysły dziecka przyczyniają się do postępu w następujących obszarach:

• ogólnego rozwoju;
• małej motoryki (palce i dłonie);
• koordynacji wzrokowo – ruchowej;
• orientacji w schemacie ciała oraz orientacji przestrzennej;
• doskonalenia poziomu graficznego pisma i rysunków;
• prawidłowego posługiwania się narzędziami pisarskimi;
• rozbudzania motywacji do nauki.

Z powyższych względów ćwiczenia te są również niezbędne w odniesieniu do dzieci z różnorodnymi zaburzeniami, m.in. zbyt dużym bądź małym napięciem mięśniowym czy z grupy ryzyka dysleksji.

            Przy wykonywaniu różnorodnych zadań i ćwiczeń niezwykle ważne jest uczenie dzieci prawidłowego chwytu pisarskiego, kierunku pisania oraz postawy. Gdy dziecko zaczyna pierwszą klasę szkoły podstawowej prawidłowy chwyt musi już być ustalony, w przeciwnym wypadku rodzić to może trudności: kanciaste litery, nieczytelne pismo, wolne tempo pisania, a w konsekwencji nienadążanie za klasą, rosnące zaległości oraz zwiększające się poczucie bycia gorszym.

            Ćwiczeń grafomotorycznych jest mnóstwo, są bardzo różnorodne, inspirujące i budzące zainteresowanie oraz ciekawość dzieci. Z pewnością każdy rodzic znajdzie odpowiednią zabawę dla swojego dziecka, aby mogło czerpać z niej jak najwięcej korzyści. Proponowanie ćwiczenia i zabawy to także okazja aby być przy dziecku, rozmawiać z nim, towarzyszyć mu we wszelkich poczynaniach, chwalić za odniesione sukcesy, wzmacniać jego poczucie własnej wartości, umacniać relacje i tworzyć silną więź emocjonalną ze swoim dzieckiem.

Propozycje ćwiczeń usprawniających małe rączki:

• nawlekanie koralików;
• gra w ringo, bierki, pchełki, dwa ognie;
• origami;
• łączenie kropek;
• nawijanie sznurka;
• przyszywanie guzików;
• przewlekanie sznurowadeł;
• przypinanie klamerek;
• układanie puzzli;
• majsterkowanie;
• rzucanie i łapanie piłki;
• toczenie piłki do celu;
• przerzucanie woreczka z lewej do prawej ręki;
• budowanie z klocków;
• wydzieranki z papieru;
• lepienie z plasteliny, modeliny, masy solnej, cista;
• wycinanie nożyczkami;
• rysowanie szlaczków;
• rysowanie po śladach;
• kolorowanie rysunków;
• odwzorowywanie rysunków zgodnie ze wzorem;
• malowanie farbami;
• rysowanie różnorodnymi przyborami plastycznymi (kredką, węglem, ołówkiem);
• obrysowywanie przedmiotów;
• dyktanda graficzne;
• rzucanie do celu;
• ćwiczenia ruchowe (krążenia ramion, naśladowanie lotu ptaków, wykonywanie ruchów ramionami jak przy pływaniu, krążenie i wymachy dłoni, spacer palcami po stole, naśladowanie gry na pianinie).

Ogólny rozwój fizyczny dziecka ma ogromny wpływ na małą motorykę, dlatego dzieci powinny mieć sposobność, aby:

• jeździć na rowerze, hulajnodze, rolkach;
• grać w gumę;
• skakać na skakance;
• grać w gry zespołowe;
• biegać, wspinać się, czołgać, pokonywać tory przeszkód.

Korzystając z tych propozycji mogą być Państwo pewni, że dziecko nie tylko nie będzie miało bądź przezwycięży trudności z związane z nauką pisania ale będzie pewne siebie i swoich umiejętności, co z pewnością ułatwi dalszą naukę. 

Wyznaczanie granic w wychowaniu

Z pewnością wiele osób spotkało się z pojęciem wyznaczania granic  w wychowaniu i potrafi wyjaśnić czym jest oraz określić zasadność ich wyznaczania. Lecz przechodząc do praktyki napotykamy wiele trudności, ponieważ jest to długotrwałym procesem wymagającym czasu, uwagi, a także wiedzy.  Pomimo wielu przeciwności z jakimi możemy się spotkać niezwykle istotne jest konsekwentne wyznaczanie granic, gdyż ma to znaczenie dla prawidłowego rozwoju dzieci oraz ich społecznego, psychicznego i fizycznego funkcjonowania.

Wyznaczanie granic  w wychowaniu to określenie obowiązujących norm i zasad, czyli zachowań akceptowanych oraz nieakceptowanych. W zależności od stylu wychowania granice mogą być stawiane w różny sposób, jednak nie każdy jest dobry dla dziecka. Niektóre są wręcz szkodliwe i w konsekwencji mogą prowadzić do pojawienia się negatywnych zachowań. Trzeba pamiętać o tym, iż każdy styl wychowawczy pociąga za sobą ukształtowanie się określonych cech. Jakie to będą cechy zależy od nas – rodziców.

a)      styl autorytarny – wąskie granice funkcjonowania, nadmierna kontrola i duża dominacja rodzica. Rodzice nie objaśniają zasad i żądają posłuszeństwa. Dzieci nie mają możliwości testowania i odkrywania. Może prowadzić to do ukształtowania się takich cech, jak: uległość, konformizm, brak pewności siebie, niska motywacja do osiągnięć oraz agresja;

b)      styl liberalny – granice zbyt szerokie oraz duża pobłażliwość ze strony rodziców. Ten styl prowadzić może do egoizmu, impulsywności, lękliwości, a także trudności w ukształtowaniu się dojrzałości emocjonalnej;

c)      styl demokratyczny – wyraźne i konsekwentne wyznaczanie granic oparte na miłości i szacunku do dziecka. Styl ten prowadzi do ukształtowania takich cech jak: pewność siebie, wytrwałość, zadowolenie, zdrowa samoocena.

Granice mogą być także niestabilne, gdy ich wyznaczanie zależne jest od nastrojów rodziców. Prowadzi to do braku poczucia stabilności u dzieci. Rodzi się zatem pytanie o to jak wyznaczać granice. Oto kilka wskazówek:

·         granice nie mogą być zbyt wąskie, ani zbyt szerokie. Jedynie zrównoważone, rozsądne i mądre granice pozwalają na uczenie się odpowiedzialności i kształtują emocjonalnie dojrzałą osobę;

·         granice musza być stałe, czyli muszą być przestrzegane przez  wszystkich i w każdej sytuacji;

·         granice powinny być dynamiczne, co oznacza, że muszą być dopasowane do wieku dziecka oraz poziomu jego rozwoju;

·         normy i zasady, które wprowadzamy powinny być zrozumiałe dla dziecka. Za każdym razem formułując je powinniśmy spytać dziecko czy je rozumie  i dokładnie objaśnić;

·         wyznaczając granice należy określić następstwa ich naruszenia i konsekwentnie  to egzekwować.

Z wyznaczania granic płynie wiele korzyści. Przede wszystkim czynią świat w oczach dzieci   miejscem bezpiecznym i przewidywalnym. Gdy dziecko ma jasno określone zasady świat jest dla niego bardziej zrozumiały, dzięki czemu z łatwością może określić swoje w nim  miejsce. Czuje się także bezpiecznie zarówno w sensie psychicznym jak i fizycznym. Dziecko ma także możliwość dokonywania wyborów, uczy się podejmowania decyzji, wiary w siebie,  a także radzenia sobie  z przeciwnościami. Wszystko to dzieje się pod bacznym okiem rodziców, którzy pozwalają dziecku decydować o sobie najpierw w prostych kwestiach, a wraz z dorastaniem w kwestiach coraz dojrzalszych aby nabrało pewności siebie i emocjonalnej dojrzałości. Korzyścią płynącą z wyznaczania granic jest także możliwość wpływania na dziecko poprzez stosowanie konsekwencji, a nie kar. Ponadto dziecko uczy się społecznie akceptowanych norm, zasad i reguł życia społecznego, co  z pewnością dla każdego rodzica jest niezwykle istotnym celem w wychowaniu.

Gry edukacyjne, które można zrobić w domu cz. II

    W tym artykule przedstawiam kolejną grę edukacyjną, którą można przygotować w łatwy sposób. Najlepszym sposobem jest przygotowanie figur i obrazków w programie paint, następnie wydrukowanie i przyklejenie na sztywną tekturę. Obrazki na dominie mogą przedstawiać rzeczy z najbliższego otoczenia dziecka i takie, które dziecko lubi oraz jest związane emocjonalnie. W taki sposób łatwo zaangażuje się w grę i chętnie będzie  w niej uczestniczyć. 

Domino obrazkowo - figurowe

   Proponowana gra, w sposób przyjemny i w formie zabawy, uczy dzieci kojarzenia liczebności zbioru z figurą liczbową. Na każdym klocku domina znajduje się określona liczba kropek oraz obrazek przedstawiający rzeczy i zwierzęta.  Zadaniem dziecka jest przeliczenie zbioru i dopasowanie do niego odpowiedniej ilości kropek. 

Ilustracja 1. Opracowanie własne

Gry edukacyjne, które można zrobić w domu

      Nie trzeba kupować drogich gier edukacyjnych, aby poprzez zabawę zapewnić dzieciom prawidłowy rozwój. Wystarczy trochę wyobraźni oraz czasu na przygotowanie gier i zabaw:) Warto poświecić chwilę, gdyż wspólne spędzanie czasu z dzieckiem podczas gier edukacyjnych to nie tylko inwestycja w ich rozwój intelektualny, ale także emocjonalny i społeczny poprzez zacieśnianie więzi i przestrzeganie ustalonych reguł i zasad. 

1. Pierwszą grą edukacyjna, którą można wykonać w domu jest domino trójkątne. Można przygotować kilka wersji tej gry odpowiednio do wieku dziecka i jego umiejętności. 

     Do tej gry potrzebne są nam trójkąty równoboczne wycięte z kartek bloku technicznego, bądź sztywnej tektury. Przy każdym z boków trójkąta rysujemy odpowiednią ilość kropek.

Gra polega na układaniu trójkątów obok siebie, aby suma boków przylegających równa była np. liczbie 5. W zależności od wieku dziecka można zwiększyć wynik dodawania i suma może wynosić 10. 

     Inna wersją tej gry jest napisanie cyfr zamiast rysowania kropek. Będzie to gra dla dzieci w wieku szkolnym, które poznają cyfry i uczą się dodawać. 

Jeśli chcemy, aby dziecko podczas gry poznawało tylko cyfry, można przygotować trójkątne tabliczki, na bokach których będą  kropki i cyfry. Wtedy dziecko dopasowuje ilość kropek do odpowiedniej cyfry. 

Trójkątnych tabliczek musi być odpowiednio dużo, najlepiej ok. 50. Jest to świetna zabawa dla dzieci, podczas której nie czują wcale, że się uczą. Sprawia ona dużo przyjemności, a efekty edukacyjne szybko są widoczne. 

Jeśli przygotują Państwo taką grę i będą ćwiczyć razem z dzieckiem proszę podzielić się wrażeniami dzieci. To będzie dla mnie ogromna radość:) 

Życzę przyjemnej zabawy:)